شگفتیها

لطفا نظرات،پیشنهادات و انتقادات خودرابه نشانی زیر ایمیل کنید

                                                     akbar.shekaste@yahoo.com    

از حسن نظرتان سپاسگذارم.

                                     علی اکبر سمندر

                         شفا گرفتن توسط امام زمان

جناب آقای سید حسن ابطحی از قول مرحوم آیه الله آقای حاج شیخ مجتبی قزوینی می نویسد:آقای سید محمد باقر اهل دامغان که در مشهد ساکن بود واز علماءوشاگردان مرحوم آیه الله حاج میرزا مهدی اصفهانی غروی بود وزیاد خدمت معظم له می رسید وسالها مبتلا به مرض سل شده بود وآن روزها این مرض غیر قابل علاج بود وهمه از او مایوس بودند وبسیار ضعیف و نحیف شده بود.یک روز دیدم،که او بسیار سر حال و سالم وبا نشاط بدون هیچ کسالتی نزد ما آمد،همه تعجب کردیم از او علت شفا یافتنش را پرسیدیم.او گفت:یک روز که خون زیادی از حلقم آمد ودکترها مرا مایوس کردند،خدمت استادم حضرت ایه الله غروی رفتم وبه ایشان شرح حالم را گفتم.معظم له دو زانو نشست وبا قاطعیت عجیبی به من گفت:تومگر سید نیستی؟چرا از اجدادت رفع کسالتت را نمی خواهی؟چرا به محضرحضرت بقیه الله الاعظم (ع)نمی روی واز آن حضرت طلب حاجت نمی کنی؟مگر نمی دانی آنها اسماءحسنس پروردگارند؟مگر در دعای کمیل نخواندهای که فرموده:یا من اسمه دواءوذکر شفاء؟تو اگر مسلمان باشی،اگر سید باشی،اگر شیعه باش،شفایت را همین امروز،از حضرت بقیه الله بگیری.وخلاصه آنقدر سخنان تهییج و محرک کننده،به من،زد،که گریه ام گرفت واز جا بلمد شدم مثل آنکه به دیدار بقیه الله(ع) بروم.لذا بدون آنکه متوجه باشم،اشک می ریختم و با خود زمزمه میکردم و میگفتم:یا حجه بن الحسن ادرکنی،وبه طرف صحن مقدس حضرت علی ابن الموسی الرضا(ع)میرفتم.وقتی به در صحن قدیمی رسیدم آنجا را طوری دیگر دیدم.صحن بسیار خلوت بود،تنها جمعی که در صحن دیده میشد چند نفری بودند،که با هم می رفتند ودر پیشاپیش آنهاشیدی بود که من فهمیدم آن سید ولی عصر (عج)است با خودم گفتم،که چون ممکن است آنها بروند ومن به آنها نرسم،خوب است که آقا را صدا بزنم و از ایشان شفای مرض خودرا بگیرم.همین که این خطور در دلم گذشت دیدم،که آن حضرت برگشتند وبا گوشه چشم نگاهی به من کردند.عرق سردی به بدنم نشست،ناگهان صحن مقدس را بحال عادی دیدم ودیگر ازآن چند نفر خبری نبود ومردم به طور عادی درصن رفت وآمد میکردند.من بهت زده شدم،در این بین متوجه شدم که از آثار کسالت سل چیزی در من نیست.به خانه بر گشتم وپرهیز را شکستم وآنچنان حالم خوب وسالم شده است،که هر چه می خواهم سرفه کنم نمی توانم وسرفه ام نمی آید.مرحوم حاج شیخ مجتبی قزوینی (ره)در اینجا به گریه افتادوفرمودند:بله این بود قضیه آقای سید محمد باقر دامغانی ومن بعد از سالها که اورا میدیدم حالش بسیار خوب بود وحتی فربه شده بود.

     آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند                       آیا شود که گوشه چشمیث به ما کنند

 اگر اهل علم وسادات به آن حضرت توجه پیدا کنند،چون سربازند،چون خادم و خدمت گذازند،چون به آن حضرت نزدیکترند.آنحضرت به آنها توجه بیشتری خواهند کردوزندگی مادی ومعنوی آنها را به اسن وجه اداره خواهد فرمود.ولی اگر خدای نکرده سهم امام (ع)را بخورند،علاوه بر آنکه متوجه آن وجود مقدس نباشد و باآن حضرت مناجاتی نداشته باشدودر شبانه روز لا اقل یک ساعت به آن حضرت عرض ارادت نکنند،بلکه دوستان آن حضرت را هم مسخره کنند.بدانند که مورد غضب آن ولی خدا قرار میگیرند وتارو پود جنبه های مادی ومعنوی آنها بر باد می رود چنانکه این موضوع مکررتجربه شده است.

                         شفا گرفتن توسط امام زمان

جناب آقای سید حسن ابطحی از قول مرحوم آیه الله آقای حاج شیخ مجتبی قزوینی می نویسد:آقای سید محمد باقر اهل دامغان که در مشهد ساکن بود واز علماءوشاگردان مرحوم آیه الله حاج میرزا مهدی اصفهانی غروی بود وزیاد خدمت معظم له می رسید وسالها مبتلا به مرض سل شده بود وآن روزها این مرض غیر قابل علاج بود وهمه از او مایوس بودند وبسیار ضعیف و نحیف شده بود.یک روز دیدم،که او بسیار سر حال و سالم وبا نشاط بدون هیچ کسالتی نزد ما آمد،همه تعجب کردیم از او علت شفا یافتنش را پرسیدیم.او گفت:یک روز که خون زیادی از حلقم آمد ودکترها مرا مایوس کردند،خدمت استادم حضرت ایه الله غروی رفتم وبه ایشان شرح حالم را گفتم.معظم له دو زانو نشست وبا قاطعیت عجیبی به من گفت:تومگر سید نیستی؟چرا از اجدادت رفع کسالتت را نمی خواهی؟چرا به محضرحضرت بقیه الله الاعظم (ع)نمی روی واز آن حضرت طلب حاجت نمی کنی؟مگر نمی دانی آنها اسماءحسنس پروردگارند؟مگر در دعای کمیل نخواندهای که فرموده:یا من اسمه دواءوذکر شفاء؟تو اگر مسلمان باشی،اگر سید باشی،اگر شیعه باش،شفایت را همین امروز،از حضرت بقیه الله بگیری.وخلاصه آنقدر سخنان تهییج و محرک کننده،به من،زد،که گریه ام گرفت واز جا بلمد شدم مثل آنکه به دیدار بقیه الله(ع) بروم.لذا بدون آنکه متوجه باشم،اشک می ریختم و با خود زمزمه میکردم و میگفتم:یا حجه بن الحسن ادرکنی،وبه طرف صحن مقدس حضرت علی ابن الموسی الرضا(ع)میرفتم.وقتی به در صحن قدیمی رسیدم آنجا را طوری دیگر دیدم.صحن بسیار خلوت بود،تنها جمعی که در صحن دیده میشد چند نفری بودند،که با هم می رفتند ودر پیشاپیش آنهاشیدی بود که من فهمیدم آن سید ولی عصر (عج)است با خودم گفتم،که چون ممکن است آنها بروند ومن به آنها نرسم،خوب است که آقا را صدا بزنم و از ایشان شفای مرض خودرا بگیرم.همین که این خطور در دلم گذشت دیدم،که آن حضرت برگشتند وبا گوشه چشم نگاهی به من کردند.عرق سردی به بدنم نشست،ناگهان صحن مقدس را بحال عادی دیدم ودیگر ازآن چند نفر خبری نبود ومردم به طور عادی درصن رفت وآمد میکردند.من بهت زده شدم،در این بین متوجه شدم که از آثار کسالت سل چیزی در من نیست.به خانه بر گشتم وپرهیز را شکستم وآنچنان حالم خوب وسالم شده است،که هر چه می خواهم سرفه کنم نمی توانم وسرفه ام نمی آید.مرحوم حاج شیخ مجتبی قزوینی (ره)در اینجا به گریه افتادوفرمودند:بله این بود قضیه آقای سید محمد باقر دامغانی ومن بعد از سالها که اورا میدیدم حالش بسیار خوب بود وحتی فربه شده بود.

     آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند                       آیا شود که گوشه چشمیث به ما کنند

 اگر اهل علم وسادات به آن حضرت توجه پیدا کنند،چون سربازند،چون خادم و خدمت گذازند،چون به آن حضرت نزدیکترند.آنحضرت به آنها توجه بیشتری خواهند کردوزندگی مادی ومعنوی آنها را به اسن وجه اداره خواهد فرمود.ولی اگر خدای نکرده سهم امام (ع)را بخورند،علاوه بر آنکه متوجه آن وجود مقدس نباشد و باآن حضرت مناجاتی نداشته باشدودر شبانه روز لا اقل یک ساعت به آن حضرت عرض ارادت نکنند،بلکه دوستان آن حضرت را هم مسخره کنند.بدانند که مورد غضب آن ولی خدا قرار میگیرند وتارو پود جنبه های مادی ومعنوی آنها بر باد می رود چنانکه این موضوع مکررتجربه شده است.

                           از معالجه آن عاجز شده بودند                             

جناب عالم فاضل،تقی میرزامحمدحسین نائینی اصفهانی میگوید:من برادری دارم که نامش میرزامحمد سعید است درحال حاضرمشغول تحصیل علوم دینیه میباشد.تقریبا در سال1285ه.ق دردی درپایش ظاهر شدوپشت پایش ورم کرد به نحوی که آن رافلج کردوازراه رفتن عاجز شد.میرزااحمدطبیب،رابرای معالجه او آوردند،درمان کرد.کجی پشت پابرطرف شد و ورم نیزازبین رفت وماده متفرق شد.چندروزی نگذشت که ماده دربین زانو و ساق ظاهر شدوپس از چند روز یک ماده دیگر در همان پا در قسمت ران پیدا شد وماده ای در میان کتف،تاانکه هر یک از آنها زخم شد ودردشدیدداشت وهر بار که می خواستند معالجه کنند،آن زخمها منفجر می شدند وازآنها چرک میآمد.قریب یک سال یا بیشتر بر آن گذشت و به طوری که مشغول معالجه این جراحات بود با معالجات گوناگون ولی هیچ یک از آنها خوب نشد بلکه هرروز برجراحت افزوده میشد ودر این مدت طولانی قادر به گذشتن پا بر زمین نبود واوراازمحلی به محل دیگر به دوش میکشیدند .به دلیل طولانی شدن مریضی،مزاجش ضعیف شد وبه خاطر زیادی خون وچرک که از آن زخم بیرون رفته بود از او جز پوست واستخوان چیزی باقی مانده بود وکار بر پدر ما سخت شد وبه هر نوع معالجه که اقدام مینمود،جز بیشتر شدن جراحت وضعف حال و مزاج اثری نداشت.کار آن زخمها به آنجا رسیدکه آن دوکه یکی ما بین زانو وساق ودیگری در ران همان پا بود اگردست بر روی یکی از آنها می گذاشتند چرک خون از دیگری جاری می شد.در آن ایام وبای شدیدی دینائین ظاهر شده بود وما ازترس وبادر روستایی از روستاهای آن پناهبرده بودیم.بعدمطلع شدیم که جراح حاذقی که اورا آقایوسف مس گفتند در روستایی نزدیک روستای ما منزل دارد.لذا پدر ماکسی را نزد اوفرستاد برای معالجه حاضر کرد وچون عمویم مریض را به او نشان داد مدتی ساکت شد تا آنکه پدرم از نزداو رفت ومن ماندم با یکی از دایی هایم که او راحاغج میرزا عبد الوهاب می گویند.مدتی با او پچ پچ کرد ومن از ظاهر آن صحبتها دانستم که به او خبر ناامیدی میدهد واز من مخفی میکند که مبادا به مادرم بگوید ونگران شود وبه اضطراب بیفتد انگاه پدر برگشت.ان جراح گفت که من اول فلان مبلغ، میگیرم،آنگاه شروع به معالجه میکنم .هدف او از این سخن این بود که امتناءوالد از دغادن آن مبلغ برای او بهانه باشد جهت رفتن پیش ازتمام کردن معالجه .پس وقتی پدر از دادن انچه او پیش از معالجه میخواست امتناءنمود،او فرست را غنیمت شمردوبه روستای خود برگشت وپدر مادرم دانستند که این کار جراح به خاطر نا امیدی وناتوانایی او از معالجه کردن بودپس از او نیز مایوس شدند.دایی دیگری داشتم که به او میرزاابوطالب می گفتند وشخصی در نهایت تقواودرستی وراستی بود ودرشهرنیز شهرتی داشت آنطور که نا مه های رفع حاجت ودرخواست به سوی امام عصر (ع)که او برای مردم مینوشت سریع الاجابه وزود تاثیر میکرد ومردم در سختیها وبلاها بسیار به او مراجعه میکردند.به همین دلیل، مادرم از اوخواهش کرد که برای شفای فرزندش نامه حاجتی بنویسد.روزجمعه نامه را نوشت ومادرم آن را گرفت وهمراه برادرم بطرف چاهی رفت که نزدیک روستای ما بود.سپس برادرم آن نامه را درچاه چاه انداخت واودر بالای چاه معلق بود.در این حال برای او وپدرم،رقتی پیدا شدوهردوشخت گریه کردند واین موضوع درآخرین ساعات روز جمعه بود.چند روزی نگذشت که من درخواب دیدم،سه سوار بر اسب به هیئت وشمائلی که در جریان اسمائیل هرقلی وارد شده ازصحرا به طرف خانه مه می آید.در آن حال واقعه اسمائیل به خاطرم آمد که درآن روزهااز آن مطلع شده بودم وجزئیات ان در نظرم بود.لذا متوجه شدم که آن سوار مقدم حضرت حجت(ع)است واین که آن جناب برای شفای برادر مریض من آمده وبرادرم دربستر خود بر پشت خوابیده یا تکیه داده،چنانچه در اکثر روزها چنین بود.بعد،حضرت حجت (ع)نزدیک آمدند ودر دست مبارکشان نیزه ای داشت.آنگاه نیزه را درموضعی از بدن او گذاشت که گویا در کتف او بود وبه او فرمود:برخیز که داییت ازسفر آمده است.در آن موقع اینطور فهمیدم که مراد ان جناب از این کلام،بشارت است در باره آمدن دایی دیگری که داشتم ونامش حاجی میرزا علی اکبر است که به سفر تجارت رفته بود وسفرش طول کشیده بود وما برای او نگران بودیم.وقتی حضرت نیزه را برکتف او گذاشت وآن سخن را فرمود ،برادرم از جای خواب خود برخواست وبرای استقبال دائی میرزا علی اکبر،با عجله بسوی درب خانه رفت.از خواب بیدار شدم دیدم صبح شده وکسی جهت نماز صبح از خواب برنخواسته بود.از جایی برخواستم وبه سرعت نزد برارم رفتم.پیش از انکه لباس بر تن کنم اورا از خواب بیدار کردم وبه او گفتم:حضرت حجت(ع)تو را شفا داده،برخیز.دست اورا گرفتم وبه پا داشتم .بعد،مادرم از خواب برخواست وبر سر من فریاد زد که چرا اورا بیدار کردم.من گفتم:حضرت حجت (ع)اورا شفا داده است.وقتی اورا به پا داشت شروع به راه رفتن در فضای اطاق نمود وآن شب طوری بود که قدرت گذاشتن قدمش برزمین را نداشت و نزدیک یک سال یا بیشتر چنین بر او گذشته بود ودیگران ودیگران وی را از مکانی به مکان دیگر او را حمل میکردند.وسپس این حکایت در ان روستا بیشتر شدوهمه جمع شدند تا اورا ببینند،زیرا به عقل باور نداشتند ومن خواب را نقل میکردم وبسیار خوشحال بودم ازاین که من مبادرت به بشارت شفا کردم در حالتی که او درخواب بود،و چرک و خون نیز در آن روز قطع وزخمها بهبود یافت.پیش از پایان هفته و چند روز بعد از آن داییم نیز به سلامت سفر باز آمد.   

                                                           جن

جن نوعی از مخلوقات خداوند است که دارای عقل وشعور وتکلیف است وچون از نظر ما پنهان است به همین جهت جن نامیده میشود .هفتادو دومین سوره مبارکه قرآن کریم به نام این موجود شگفت انگیز ((جن))نامیده شده است.قرآن کریم اصل آفرینش جن را ازآتش ذکر میکندودر باره ویژگی ها و خصوصیات آن موجود نکات دقیق و اموزنده ای را برای ما ذکر میکند: